Blog van Rob en Jollie

Engelsen doe het, Ieren doen het, zelfs Duisters kunnen het: iemand heft een lied aan en de rest van het gezelschap valt naadloos in. Nu blijken zelfs de Italianen dit fenomeen te kennen. En wij? Wij komen volgens mij niet verder dan oo-léé, olé-olé, oolee, en daarna stokt het onmiddellijk....

Vorige week waren we uitgenodigd voor een surprise-party van één van onze vrienden (Piero) die 65 werd. Hoewel het Catharina (zijn vrouw) veel moeite kostte om het allemaal geheim te houden - je hebt altijd van die sufferds die zich verspreken - en haar mobiele telefoon op weg naar het feest-adres verdacht vaak ging ("waar zijn jullie nu? hoelang duurt het nog voor jullie aankomen?"), verliep het toch allemaal redelijk vlekkeloos. De surprisegasten, die geacht werden er niet te zijn, schoten iedere keer, als die dachten dat het feestvarken aan kwam rijden, naar binnen - waar ook onmiddellijk alle lichten uitgingen. Alsof Piero dit niet in de gaten zou hebben: het parkeerterrein stond werkelijk àfgeladen....
Maar eindelijk, na 6 keer vals alarm, was het ècht dan zover.

Kijk, dat kunnen Hollanders dan weer wèl: geheel automagisch hieven we tijdens de binnenkomst van Piero het "Lang- zal- ze- leven-in de-gloria" aan.
De aanwezige Italianen kenden dat lied natuurlijk niet, dus die begrepen óók niet dat er daarna "Tanti Auguri a Te" achteraan hoorde te komen. We hebben ze daarom even op weg geholpen; tevergeefs helaas. Pas toen we ermee klaar waren (blijkbaar klonk ons Italiaans + de ongetwijfeld valse melodie totaal onbekend in de oren van de Italianen) zette de one-man-band eindelijk de Italiaanse vertaling van "Happy Birthday to you" (= Tanti Augura a Te!!!! grumble) in...
Daar ga je dan met je goede bedoelingen....

Het werd een feest waar iedere Nederlander een moord voor zou doen. De doorlopende aanvoer van lekkere hapjes, de sloten streekwijn waar geen eind aan leek te komen en zo'n kleine zestig gasten, opeengepakt in de twee best wel krappe ruimtes die de Agriturismo (alleen voor insiders te vinden) beschikbaar had gesteld. Natuurlijk ontbrak de one-man-band niet, die met zijn Casio de boel op gang wist te houden; afwisselend met sixties- (dié kenden we wel) en Italiáánse (dié klonken ons niet allemaal even bekend in de oren..) evergreens.

Net als bij de Nederlandse jubilea, hadden vrienden speciale verjaarsteksten gemaakt op - voor hun bekende Italiaanse - liedjes. En iedere Italiaan zong (of neuriede op z'n minst) mee. En daarna werden er nog een hele hoop originele Italiaanse liederen uit de kast getrokken - al dan niet onder begeleiding van de Casio - die door allen liederlijk meegezongen werden.
De Nederlanders bleven daarbij behoorlijk ongemakkelijk aan de kant staan...

We waren met welgeteld 11 rasechte Nederlanders onder het gezelschap. Daarom konden we ook stuk voor stuk - via de geleende one-man-band-microfoon - door Catharina aan alle Italiaanse vrienden voorgesteld worden. Vluchten kon niet meer....
Omdat de Nederlanders elkaar niet allemaal persoonlijk kenden, had uiteraard niemand van ons een feestlied voorbereid. En da's natuurlijk best wel kaal. Maar op een gegeven moment werden alle Nederlanders tóch bij elkaar gedreven om hun Hollandse bijdrage te leveren. Maakte niet uit met wàt, zolang het de feestvreugde maar verhoogde.

Paniek alom natuurlijk, we hebben immers niet de zangcultuur die de volkeren zoals bovenaan genoemd kenmerken.
Euh: wat zouden jùllie in zo'n geval dan gaan zingen? Wees eens eerlijk? Hazes werd geopperd, Malle Babbe, Langs Berg en Dal, Dromen zijn Bedrog, het Wilhelmus (jakkie!) Kortjakje (te kort), Vader Jacob (belachelijk, en: nóg korter) en na even oefenen bleek dat iedereen zich na de eerste 2 refreinregels verwachtingsvol tot zijn rechterbuurman wendde: "jij weet vast wel hoe het verder gaat, toch"? Niet dus, en we waren het er snel over eens dat we ons die afgang wilden besparen.

Gelukkig hakte Johanna (geeneens een geboren en getogen Nederlandse) de knoop na enkele minuten door, en zongen we eensgezind het lied wat ieder Nederlands kind met de paplepel ingegoten krijgt - en dus zonder erover na te hoeven denken foutloos uit volle borst mee kan zingen. En hoe vals een enkeling normaal gesproken ook zingt: het klonk verrassend goed (de valse stemmen werden ongelooflijk genoeg omgebogen tot tweestemmige zang), sterker nog: het was indrukwekkend móói zelfs! We waren echt heel trots op elkaar.
Dat daarna de Limburgers onder het gezelschap ineens hun eigen gang gingen (waarvan alleen het ge"BimBam" - van de ongetwijfeld Limburgse klokken - op de overige Nederlanders verstaanbaar overkwam) was hun éigen verantwoording...

Hoe dan ook: al verstonden de Italianen er geen wóórd van: we hebben die avond laten zien dat we heus niet onder hoeven doen voor de Italianen, Britten, Ieren en Duitsers...

Ach, vergeet ik bijna ons onsterfelijk lied te vermelden: op deze zwoele lenteavond en onder een - helaas - bewolkte hemel, zongen we vol overtuiging: "zie de maan schijnt door de bomen"... Zullen we als Hollanders die er voortaan maar in houden?

(foto's houden jullie tegoed)